مرحوم حاج علی کردان، وزیر سابق کشور را بی تردید می توان یکی از اسطوره ها و پدیده های نادر مدیریتی در سطوح ملی تلقی کرد که در طول سه دهه مدیریت تاثیرگذار، همواره در مسیر رشد پلکانی مدیریت قرار داشته و بطور فزاینده شاهد جلب اعتماد تصاعدی مدیران مافوق در سازمانهای مختلف به توان کاری، مهارت فرصت سازی، ظرفیت مسئولیت پذیری و قدرت پاسخگوئی وی بوده ایم!
کردان که بدون پشتوانه آقازادگی و یا سابقه عضوبت در مافیای قدرت و ثروت و نیز در فاصله ای مشهود از جریانات سیاسی برون مرزی و غیرخودی، پای به میدان های مین کاری شده مدیریت ملی گذاشت، تنها و تنها با اتکاء به خدا و ابتناء به توان، تجربه، فهم و سواد کاری و حرفه ای خود به نقش آفرینی در سلسله مسئولیت های محوله پرداخته و از کمترین داده ها، بیشترین ستاده های مدیریتی را تحویل می داد که این اعجازهای مدیریتی را می توان هم به روایت اسناد مکتوب و هم به شهادت همکاران ایشان دریافت کرد!
عضویت در سپاه، قضاوت در دادگاه انقلاب ساری و آمل و خلخال، فرمانداری علی آباد و گنبد، بازرسی ریاست جمهوری زمان رهبری عزیز، معاونت سازمان ثبت اسناد، معاونت در وزارت ارشاد، معاونت صدا و سیما، قائم مقامی وزارت نفت، مسئولیت وزارت کشور و نهایتاً مشاورت برای ریاست جمهوری،کوتاه ترین مرور ممکن از گردش مدیریت مرحوم کردان در سه دهه انقلاب بود!
اما اگر بخواهیم مرحوم کردان را در عناوین مدیریتی وی خلاصه و قضاوت کنیم، ظلم مضاعف دیگری را به شخصیت بزرگ و برازنده ایشان تحمیل کرده و از طرفی مخاطبان و افکار عمومی این مقاله را نیز از توسعه آگاهی های کاربردی محروم نگه داشته ایم!
مکتب مدیریت کردان، مکتب مردم گرائی، محروم نوازی، صداقت پیشگی، مهرورزی، عدالت گستری، اعمال قاطعیت، ایجاد شفافیت، تجلی صراحت، صفای وطن دوستی و عشق ورزی به همزادگاهی های نیازمند به هنگام استقرار در اوج قله قدرت است که غالباً برای دیگران همین نقطه، محل غفلت است!
اما کردان، مقوله دیگری است، تافته جدابافته ای که بدون هیچ چشمداشتی، یوسف وار به برادرانی که از زادگاهش، ملتمس محبت ایشان بوده اند، سخاوتمندانه ارادت ورزید و کریمانه عنایت کرد!
ثمره مظلومیت کردان، آه سوخته دلانی شد که جز او پناهی نداشته و بعد از ایشان نیز ماوایی نیافتند، آه سوزانی که دامن بی درد ها را سوزاند و آنها را از چشم عنایت خوبان انداخت و بی صفایشان گرداند!
کردان، در مدیریت عالیه نظام بنیانگذار مکتبی از مدیریت شد که ارزش محورانه به تحقق اهدافی سوق می یافت که در آن دیانت و سیاست در هم آمیخته و هرم خدمت او متاثر از یک قله، یعنی ولایت مطلقه فقیه شکل می گرفت و از این نظر، کردان حتی یک قدم، انحراف از معیار نشان نمی داد و مصمم تر از همیشه متعهد به عهدی بود که با خدای خویش در محضر ولی امر مسلمین بسته و آن را با خون دل امضاء کرده بود!
وقتی به گذشته برمی گردم و از افق تلخ اتفاقاتی که خود در متن آن قرار داشته ام، به افرادی که با او لاف رفاقت می زدند، نظر می افکنم، وجودم آکنده از تاسفی می شود که کم از آتش خشم نیست، اما چاره چیست؟ جز آنکه با تاسی از مکتب مدیریت کردان، جامه خدمت به تن کرده و کمر همت ببندم و راه او پیشه کنم و مظلومیت او را نیز با ظرفیتی مشابه خود ایشان انتظار بکشم!
باید یاران او را یار بدانم و خصم او را خار دانسته و خوار بنگرم که حقیقت نیز در همین مقدار است و اگر چه سخن بسیار است، اما اندازه نگهدارم و در سکوت خلوت خویش، جز خون نبارم!
لجاجت غیر منصفانه بدخواهانی که با شعار خیرخواهی و در لباس دوستی از پشت به قلب او خنجر بی مهری فرو کردند، آنچنان مرا می آزارد که نمی توانم آنهمه هجمه را به مظلومی باور کنم که در تنهایی خویش نیز به ما درس جوانمردی می داد و آراممان می کرد!
کردان را می توان مظلوم منحصربفرد دهه سوم انقلاب اسلامی دانست که تنها و تنها قربانی منش ناب اصولگرایانه خویش شد و خارج از باج خواهی خراج طلبان سیاسی و جناحی، در منهاج الهی خویش معراجی شد!
اینک که به کردان می اندیشم، در این فکر فرو می روم که چگونه می توان کردان شد، کردان ماند و به بزرگی کردان واصل شد و همانند کردان مشکلات را در پنجه تدبیر خویش موم کرد، خون خورد و دم برنیاورد و به ادامه راه اندیشید و خاطرخواهانه به مراد خویش گفت :
بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت سرخم می سلامت، شکند اگر سبوئی!
آفرین به یارانی همچون دکتر احمدی نژاد و دکتر رحیمی و مهندس رحیم مشائی که در دوستی سنگ تمام گذاشته و یک گام هم پا عقب نگذاشته و در حیات و ممات او، وفای خویش را به یاری که تنها به معرکه رفت و فدای عهدش شد، ثابت کردند!
در پایان باید متذکر شوم که کردان اگر چه در عینیت ما ناپیدا شد، اما در ذهنیت مردم، جاودانه همیشه پیداست و مثل ماندگاری خاطره رودی که شتابان به دریا رهنمون است، کردان نیز به حرمت خدمت و مردمی بودنش و نیز بخاطر خدایی و خالصانه بودن رفتارهایش هرگز از یادها نمی رود و جریان دارد!